جدول لیگ برتر

آنچه در اغلب فیروزه‌ها عمومیت دارد وجود رگه یا رگچه‌هایی سیاه یا قهوه‌ای رنگ برجسته است که مربوط به سنگ مادر تشکیل دهنده فیروزه می‌باشد. این رگه‌ها گاه در طرح‌های منظم و غیرمنظم شکل می‌گیرند که در چنین حالتی به آن شبکه عنکبوتی و در اصطلاح بازار ایران به آن فیروزه شجری می‌گویند. اگر این طرح منظم و زیبا باشد باعث افزایش ارزش فیروزه خواهد شد و اگر نامنظم و به صورت نقطه و لکه‌ای باشد از ارزش فیروزه خواهد کاست.
مورد استفاده فیروزه

فیروزه در ساخت انگشتر، گوشواره و ظروف درباری در میان اروپائیان به کار می‌رود.
راه‌های افزایش عمر فیروزه

الف) مرحله به‌سازی شامل واکس زدن

ب) عدم شستشو با مواد شوینده و الکل

ج) عدم تماس با پوست چرب و مواد آرایشی

د) در معرض نور و گرد و غبار قرار نگیرد.

ه) تمیز کردن فیروزه هر چند وقت یک بار

مهم‌ترین خطری که فیروزه را تهدید می‌کند ایجاد خراش روی فیروزه، آب داغ و مواد شیمیایی خانگی است و دلیل آن نیز ترکیب هیدراتی در سنگ است. فیروزه سنگی زنده می‌باشد و نسبت به روغن و مواد شیمیایی مانند مواد شوینده بسیار حساس بوده و تغییر رنگ می‌دهد. خلل و فرج سنگ باعث جذب چربی‌ها و موجب تغییر رنگ فیروزه می‌شود. هرگز از تمیزکننده‌های اولتراسونیک استفاده نکنید و از نزدیکی با مواد حاوی کلر نیز اجتناب کنید.
آب و نور نیز باعث تغییر رنگ فیروزه می‌شود. فیروزه در مقابل سه چیز عکس‌العمل نشان می‌دهد که هرگز نباید با آن‌ها تماس پیدا کند: روغن، کرم، ادکلن.

تمیز کردن سنگ فیروزه

سنگ فیروزه از جمله سنگ‌هایی زینتی و با ارزش است که به علت خلل و فرج‌های زیادی که درون آن وجود دارد، نباید آن را با آب‌شست. بهتر است آن را با پارچه‌های نخی نرم و تمیز و یا چرم جلا دهید.

کانی فیروزه به راحتی کثیف و گرد آلوده می‌شود. بازدم بر آن اثر نامطلوب دارد. چناچه مدت زیادی در آب بماند جلای آن کاهش می‌یابد. اگر چربی یا روغن بر سطح فیروزه مالیده شود، خلل و فرج را پر کرده و به تدریج گرد و غبار موجود در هوا بوسیله ذرات چربی جذب شده و جلای فیروزه را از بین می‌برد. چنان‌چه اثر نفوذی ذرات روغن عمیق باشد، ممکن است کانی خاصیت جلاپذیری و صیقل مجدد را هم از دست بدهد.

سطح شکل فیروزه صدفی است. فیروزه در شعله حرارت تیره رنگ می‌شود و رنگ شعله را به علت وجود مس، سبز یا آبی می‌کند. اگر فیروزه را در لوله بسته قرار داده، حرارت زیادی به آن بدهیم آب تبلور فیروزه جدا شده، اثر آن بر دیواره لوله آزمایش ظاهر می‌شود و کانی به تیرگی می‌گراید.

مرحله به سازی فیروزه چگونه صورت می‌پذیرد؟

فیروزه‌ها جواهرات نسبتا" نرم و کاملا" حساس هستند. بدین معنی که رنگ فیروزه می‌تواند در طی استفاده کم‌رنگ شود. به همین دلیل امروزه حتی برای فیروزه‌هایی با کیفیت عالی یک مرحله به‌سازی شامل واکس زدن در نظر گرفته می‌شود. عمل واکس زدن باعث می‌شود تا ضمن افزایش سختی و در نتیجه افزایش دوام کانی، از محو شدن رنگ فیروزه به مرور زمان نیز جلوگیری شود.

واکس فیروزه یک‌نوع رزین مصنوعی است که طی روشی خاص با فرو بردن فیروزه در آن صورت می‌گیرد. امروزه اکثر فیروزه‌ها با این روش به‌سازی می‌شوند و این عمل حتی باعث افزایش قیمت و ارزش فیروزه می‌شود.

انواع تراش فیروزه

فیروزه به ندرت به صورت تراش‌دار می‌باشد. اکثرا" به‌ صورت برش کبوچان است. کانی فیروزه همچنین به صورت دانه تسبیحی و فانتزی نیز برش داده می‌شود.

کشورهای صادرکننده فیروزه

ایران، آمریکا، مصر، افغانستان

فیروزه در ایران

نامورترین و پرخواهان‌ترین فیروزه در ایرانفیروزه نیشابور است که از بیش از ۲۰۰۰ سال پیش استخراج می‌شده‌ است. معدن این فیروزه در نزدیکی روستای معدن نیشابور است و از سطح زمین ۲۰۱۲ متر بلندی دارد.

انواع مرغوب فیروزه ایران از نظر رنگ، نقش و کیفیت فیروزه عجمی و فیروزه شجری است.

فیروزه علاوه بر نیشابور در جنوب مشهد، شمال‌شرقی کرمان، شمال‌شرقی شهر بابک، در

تفت نزدیک یزد و در قلعه وزیری نزدیک بصیران و بیرجند وجود دارد.

اروپائیان نوع شجری و ایرانیان نوع عجمی را که بدون شجره است، می‌پسندند.

قدیمی‌ترین معادن فیروزه

در سرابیت الخادم در شبه جزیره سینا واقع بوده که زمان آن به 4000 سال پیش از میلاد باز می‌گردد و بدون شک فیروزه‌های گردنبند ملکه زر (Queenzer) ملکه سلسله اول مصر، از این مکان فراهم شده است.

خواص شیمیایی

ترکیب شیمیایی فیروزه اکسید آلومینیم%84/36، اکسید فسفر%12/34، اکسید مس%27/9، آب%47/19 و همین‌طور ناخالصی نیکل و منگنز می‌باشد.

فیروزه دارای وزن مخصوص 8/2-6/2 و ضریب شکست 65/1- 61/1 و سختی 5-6 است.
فیروزه از نظر خواص نورانی دو محوری مثبت است. فیروزه ترد و شکننده است. جلای فیروزه شیشه‌ای و به قولی مومی است. معمولاً نور را عبور نمی‌دهد. در صورت ساختن پرده بسیار نازکی از فیروزه نور از آن عبور می‌کند.

تراش فیروزه

تراش فیروزه به‌وسیله چرخی بوده است که از سنباده و صمغ مخلوط کرده می‌سازند.

سنباده را از بدخشان و صمغ را از هندوستان می‌آورند.

تراشنده با دست راست چرخ را می‌گرداند و فیروزه را با دست چپ بر روی چرخ می‌گذارد. برای آنکه انگشتش ساییده نشود، قطعه‌ای چرم یا پارچه یا چوب به انگشت بسته آن را محفوظ نگه می‌داشت.

قبل از استفاده از این چرخ‌ها، فیروزه را روی سنگ‌های زبری که در‌کوه‌ها پیدا می‌شده‌اند، می‌تراشیدند و وضع تراش آن به طور ساییدن بود. اکنون هم فیروزه‌های ریز را به همان وضع می‌تراشند. فیروزه، بعد از تراش، جلا داده می‌شود. بر روی سنگ صیقلی با قطعه چرمی با خاک فیروزه که هنگام تراش پیدا می‌شود. جلا دادن کار اطفال است و یک نفر جلادهنده برای سه نفر تراشنده کافی است.

شکل تراش بستگی به اندازه و شکل اصلی دانه و قطعه فیروزه دارد. از میان اشکال دو شکل متداول و مرغوب است. یکی پیکان که مخروطی است. دیگری مسطح که پهن و صاف است. قطعه پیکانی هر چه بیشتر برجستگی داشته باشد، اوج آن تندتر، مرغوب‌تر و مطلوب‌تر است. اما فیروزه‌هایی که نازک باشد به کار تراش پیکانی نمی‌آید و آن‌ها را مسطح می‌تراشند.
اگر کلفت باشد تقریباً بیضی تراشیده می‌شود که روی آن محدب است. هرچه تحدب آن زیادتر باشد، مرغوب‌تر است. تراش پیکانی مخصوص فیروزه خوشرنگ است. زیرا اگر فیروزه کم‌رنگ باشد و پیکانی تراشیده شود، اوج و بالای آن به‌واسطه نازکی قبول شعاع خارجی می‌کند و سفید می‌نماید و از قسمت آن می‌کاهد.

فیروزه عربی را اغلب مسطح می‌تراشند و قطعات بزرگتر عربی اکثراً معیوب است و خوش‌رنگ نیست. اما معایب فیروزه را از قبیل برص و بهق را با نقش‌هایی که روی فیروزه می‌کشند و از طلا، اکلیل و غیره پر می‌نمایند که مستور می‌کنند.